Nieśmiertelność w świecie skończonym

Nieśmiertelność. Któż z nas o niej nie marzył? Rozumiemy ją przede wszystkim jako nieśmiertelność fizyczną, pojmując ten stan jako potencjalnie nieskończenie długi czas przebywania naszego ciała obdarzonego świadomością w jakimś świecie materialnym. Odróżniamy ją tym samym od nieśmiertelności duchowej, pozostawiając tę kwestię religii. Mamy jednocześnie nadzieję, że gdyby realizacja koncepcji nieśmiertelności fizycznej nie miała się ziścić w ciągu naszego pobytu w fizyczności, to czeka nas ta druga pozostająca jednak dla żyjących jedynie obietnicą.

I chociaż nie ma i nigdy nie było dowodów na możliwość osiągnięcia stanu nieśmiertelności fizycznej, to wszyscy wszak chcemy wierzyć w tę ideę i większość z nas byłaby gotowa poświęcić dla niej wszystko, gdybyśmy tylko mogli ujrzeć cień szansy zmaterializowania się tego największego z marzeń ludzkości. Tymczasem jednak musimy się zadowalać koncepcją nieśmiertelności duchowej, personifikowanej w naszej kulturze pod postacią duszy nieśmiertelnej. Myśl ta w takiej lub zbliżonej formie przejawia się jako postulat w każdej niemal religii. Wiążąc się zawsze jednak z życiem doczesnym, nakłania nas do postępowania w sposób przez daną religię zalecany, obiecując nam realizację jego w życiu pośmiertnym. Tak więc religie obiecując nam nieśmiertelność stawiają jednak pewien warunek. A jest nim konieczność śmierci.

Możemy również rozważyć nieśmiertelność genetyczną, będącą w uproszczeniu spłodzeniem potomstwa. Jednak tu przekazując nasz zapis genetyczny nie przekazujemy naszych doświadczeń, wiedzy i tego wszystkiego, czym stajemy się w czasie naszego pobytu na tym świecie.

Jakkolwiek nieśmiertelność jest najbardziej rozpalającą ideą w historii ludzkości, to w świecie obecnym napotyka na pewną barierę. Dawniej, w czasach „przednaukowych” i „wczesnonaukowych” wszechświat był dla człowieka nieskończonością. Samo to pojęcie filozofowie rozważali już tysiące lat temu. Bardziej jednak niż o pojęcie i jego filozoficzną interpretację chodzi tu o stan faktyczny. A określić go można jako bliżej niezidentyfikowany byt nieograniczony wielkościowo ani czasowo. Innymi słowy wszechświat pojmowany jako byt bez granic terytorialnych, bez początku i bez końca. Byt taki jawi się niemal jako istota boska. Istota tajemnicza, doskonała i niezrozumiała.

Wiemy już jednak, że wszechświat jaki znamy miał swój początek. Narodził się z punktu w procesie zwanym dziś Wielkim Wybuchem. Tak więc odebraliśmy mu atrybuty boskości określając czas, w którym powstał, mierząc wagę centymetra sześciennego materii, która ów punk tworzyła. Mało tego, określając jego początek i opisując proces jego genezy musimy przyjąć jego skończoność. I chociaż nie wiemy tak naprawdę, jak będzie dalej przebiegała jego ewolucja i chociaż zgodzimy się, że jego granice są niezwykle odległe, to przyjąć jednak musimy jego skończoność, a co za tym idzie możliwość jego opisania, a samo już to jest zaprzeczeniem jego boskości.

Jakże zatem poszukiwać fizycznej, czy nawet duchowej nieśmiertelności, w ośrodku, który jest skończony nie może zatem przyjąć bytu, którego koncepcja z samego założenia musi wyrastać poza jego ogromne, lecz istniejące wszak ramy?

Gdzie tu miejsce na Boga Nieskończonego?

Może jednak istnieje?

Bo co było przed momentem, w którym całe istnienie miało postać punktu?

A czy nasz wszechświat jest jedynym?

A jeśli nie, to co jest poza nim?

Pytań takich jest nieskończona ilość. Możliwa jest również nieskończona ilość odpowiedzi.

Która z nich jest jednak prawdziwa?

Którą chcemy usłyszeć?

Wszak nauka nie powiedziała nam dotychczas nic, co mogłoby stanowić drogowskaz na autostradzie do nieśmiertelności.

Odsuwa nas wręcz od niej powodując smutek i tęsknotę za każdą minioną już sekundą.

Czy więc należy ją odrzucić?

Chyba nie, bo wśród milionów możliwych koncepcji może być również i taka, że wszystko, co poznajemy zostało stworzone tylko po to, byśmy nie nudzili się jako ludzkość podczas naszego pobytu na Ziemi. Pobytu, który jest jedynie drzwiami prowadzącymi nas do świata Demiurga.

I być może nasze życie jest jedynie poddającym się naszej percepcji i opisowi odcinkiem na nieskończenie długiej prostej?

Radosław Małecki

Zapraszam także do czytania moich felietonów na: http://www.motozagadka.blogspot.com/

Krzyże i obcięte uszy

Nikomu nie bronię wierzyć. To każdego osobista sprawa. Nie uważam, by był to jakiś dar i by było to do czegokolwiek potrzebne, niemniej jednak szanuję potrzebę wiary i nikomu nie staram się jej odebrać. I taki pogląd jak ja ma większość ateistów. Również deistów, panteistów i agnostyków.

Zwracam jednak uwagę, że w drugą stronę to nie działa... Wierzący (nie wszyscy oczywiście – dla potrzeb tej wypowiedzi określam tym mianem fanatyków), postanowili uszczęśliwić wszystkich na siłę i narzucić im swoje przekonania. „Dzięki” nim muszę codziennie oglądać w telewizji „walki” pod krzyżem, pod symbolem, którego wcale oglądać nie chcę. Również w Sejmie, szkołach i urzędach, jednak grupa fanatyków uznała, że każdy ten widok musi pokochać.

            Tak się składa, że któregoś dnia w wiadomościach sąsiadowały ze sobą dwie informacje. Jedna była o tym, co powyżej, druga o pięknej afgańskiej dziewczynie, którą za cudzołóstwo pozbawiono nosa i uszu. I uważam, że zrobili to tacy sami „mądrale”, jak „obrońcy krzyża”, czyli fanatycy religijni. Bo tego właśnie prowadzi fanatyzm. Prowadzi do segregowania ludzi na lepszych i gorszych. W Afganistanie tymi gorszymi ludźmi są kobiety, u nas według fanatyków ci, którzy nie chcą się podpisać pod wyznawanymi przez nich „wartościami”. Gdyby tym naszym rodzimym pozwolić obcinać członki swoim przeciwnikom, na pewno by z tej możliwości skorzystali.

Tak rozumiana wiara, to oczywiste zło.

            W tym całym zamieszaniu dochodzą jeszcze kwestie prawne związane z tego typu nielegalnymi instalacjami, jak również sprawy polityczne, jednak ten aspekt chwilowo pominę, bo po pierwsze nie chcę rozmywać sensu tej wypowiedzi, a po drugie będę miał o czym napisać następnym razem.

            Na zakończenie zauważę tylko, że w pewnym sensie ta historia budzi moją radość. Dlaczego? Bo dla wielu pokazuje czym jest religia i fanatyzm. Jeśli choć jedną osobę odciągnie to od wiary, to znaczy, że całe zamieszanie miało jakąś wartość.

Radosław Małecki

Zapraszam także do czytania moich felietonów na: http://www.motozagadka.blogspot.com/

Pozwólmy idiotom przenieść się na lepszy świat!

Znacie "Logo"? Takie pismo. Świetna gazeta dla każdego gadżeciarza. Czyli innymi słowy dla każdego faceta. Mnóstwo niezbędnych w naszym życiu urządzeń, których obsługi i tak nie zdążymy pojąć w okresie ich fizycznej zużywalności. A jeżeli zbliżymy się za bardzo do tej hermetycznej wiedzy, producenci zastąpią nasze urządzenia nowszymi, jeszcze bardziej skomplikowanymi i o jeszcze krótszym okresie przydatności do użycia. Ale to tak na prawdę nie ma znaczenia, bo bycie gadżeciarzem nie polega na rozumieniu, a na samym hedonistycznym posiadaniu czegoś bardziej cool, niż ma kolega zajmujący biurko obok.
Tak, czy inaczej gazeta jest fajna, bo prócz wskazania nam drogi, którą powinniśmy podążać (he, he), ma naprawdę lekki i pełen oddechu styl. Mówię poważnie. Równie dobrze wygląda na tylnym siedzeniu limuzyny, w tramwaju, w poczekalni (boże uchowaj), stomatologicznej, jak i w miejscu ustronnym, gdzie w ciszy i spokoju można spalić pierwszego w danym dniu papieroska.
A do tego wszystkiego świetne testy produktów spożywczych wykonane na Matuszewskim oraz artykuły o zabarwieniu przygodowo-podróżniczym.
No i właśnie tu przechodzimy do sedna tego wywodu. Przeczytałem tam kiedyś (dosyć dawno) artykuł o szlaku zwanym "Orlą percią". Autora niestety nie pamiętam. Otóż autor tego artykułu wybrał się na ten szlak z Panem z TOPR-u, oraz z himalaistą. Zaopatrzył się w kask, pas asekuracyjny oraz lonże, bo jak przyznał, ma lęk wysokości. Ja też! I właśnie dlatego nigdy nie byłem na "Orlej perci". Daleki byłem zawsze od myśli rozstania się z życiem słysząc swój własny krzyk w przepaści i widząc zbliżające się skały żądne mej gamoniowatej krwi i słabowatych kości.
Ale autor tego artykuł dał mi nową nadzieję. Kupię cały ten sprzęt, wynajmę profesjonalnego taternika i pójdę. Ale nie to jest najważniejsze. Najważniejsze jest to, że wrócę cały i zdrowy. Prawdopodobnie.... Może przerażenie zmieni nieco wyraz mej twarzy, a oczy lekko wyjdą mi z orbit. Podobno jednak takie objawy ustępują po szybkiej kuracji napojami wyskokowymi. I super!
Czemu sam więc na to nie wpadłem dawno temu? A no może i wpadłbym, tylko moje ego nie godziło się na bycie największą ciamajdą na szlaku. Pewnie nie chciałem być mijany przez lekko podchmielonego wąsacza, przeskakującego, zwinnie niczym kozica, obok mojego, przywiązanego do ściany lonżą, tchórzliwego ciała. Ale po tym artykule już wiem, że jest nas co najmniej dwóch, a to zawsze raźniej.
Moją uwagę zwróciło coś jeszcze. Ktoś, w wersach tego artykułu rzucił pomysł, że można by przecież na całej długości szlaku rozciągnąć stalowe liny, do których przypinaliby się niedoświadczeni turyści, co zapewniłoby im poziom bezpieczeństwa zbliżony do tego, jaki oferują windy w ich biurach. Na to ktoś inny odparł, że po co? Że lepiej byłoby zdjąć wszelkie istniejące zabezpieczenia i szlak stałby się dostępny tylko dla naprawdę wytrawnych turystów.
I pomimo całego nagromadzonego we mnie lęku przed kilkusetmetrowymi dziurami, szczerzącymi do mnie zęby skał, muszę się z tym zgodzić!
Czy naprawdę musimy umożliwić każdemu gamoniowi zadeptanie i zaśmiecenie wszystkich najpiękniejszych zakątków naszego świata?
Nie, nie musimy. Wiem że zdjęcie zabezpieczeń spowoduje, że kilku Panów Referentów i kilka Pań Księgowych przeniesie się na lepszy świat po trwającym kilka sekund bezwładnym locie. Ale ostatecznie, to ich problem i ich odpowiedzialność za własne czyny. Ci, którym naprawdę zależy, żeby to dosłownie "przeżyć" kupią sprzęt i skorzystają z pomocy specjalistów. A jak będzie pięknie, gdy nie spotkamy tam tysięcy krzykaczy....
Przeżyłem biały szkwał na Mazurach. Przeżyłem go dosyć miło. Na pierwszym, niezbyt mocnym, podmuchu dopłynąłem do pomostu i całą resztę zajścia przeżywałem pijąc herbatkę. Mój kolega zrobił podobnie w innym miejscu i czasie. Pewnie dlatego, że mamy doświadczenie i (co myślę ważniejsze!) odrobinę rozumu.
Jaki z tego wniosek? Że czasami trzeba zrozumieć, że przyroda jest silna i nie zawsze nam przychylna.
Po co więc mamy umożliwiać milionom całkowicie nieprzygotowanych ignorantów przeżycie przygody zarezerwowanej tylko dla nielicznych? I to za pieniądze z moich podatków! Niech każdy sobie zafunduje to samodzielnie, poprzez nabywanie wiedzy i sprzętu.
A moje pieniądze proszę przeznaczyć wówczas na dokarmianie tych nielicznych już świstaków. I na podwyżki dla chłopaków z TOPR-u. I z SAR-u.

Radosław Małecki

Zapraszam także do czytania moich felietonów na: http://www.motozagadka.blogspot.com/

Pozwólmy idiotom przenieść się na lepszy świat!

Znacie "Logo"? Takie pismo. Świetna gazeta dla każdego gadżeciarza. Czyli innymi słowy dla każdego faceta. Mnóstwo niezbędnych w naszym życiu urządzeń, których obsługi i tak nie zdążymy pojąć w okresie ich fizycznej zużywalności. A jeżeli zbliżymy się za bardzo do tej hermetycznej wiedzy, producenci zastąpią nasze urządzenia nowszymi, jeszcze bardziej skomplikowanymi i o jeszcze krótszym okresie przydatności do użycia. Ale to tak na prawdę nie ma znaczenia, bo bycie gadżeciarzem nie polega na rozumieniu, a na samym hedonistycznym posiadaniu czegoś bardziej cool, niż ma kolega zajmujący biurko obok.
Tak, czy inaczej gazeta jest fajna, bo prócz wskazania nam drogi, którą powinniśmy podążać (he, he), ma naprawdę lekki i pełen oddechu styl. Mówię poważnie. Równie dobrze wygląda na tylnym siedzeniu limuzyny, w tramwaju, w poczekalni (boże uchowaj), stomatologicznej, jak i w miejscu ustronnym, gdzie w ciszy i spokoju można spalić pierwszego w danym dniu papieroska.
A do tego wszystkiego świetne testy produktów spożywczych wykonane na Matuszewskim oraz artykuły o zabarwieniu przygodowo-podróżniczym.
No i właśnie tu przechodzimy do sedna tego wywodu. Przeczytałem tam kiedyś (dosyć dawno) artykuł o szlaku zwanym "Orlą percią". Autora niestety nie pamiętam. Otóż autor tego artykułu wybrał się na ten szlak z Panem z TOPR-u, oraz z himalaistą. Zaopatrzył się w kask, pas asekuracyjny oraz lonże, bo jak przyznał, ma lęk wysokości. Ja też! I właśnie dlatego nigdy nie byłem na "Orlej perci". Daleki byłem zawsze od myśli rozstania się z życiem słysząc swój własny krzyk w przepaści i widząc zbliżające się skały żądne mej gamoniowatej krwi i słabowatych kości.
Ale autor tego artykuł dał mi nową nadzieję. Kupię cały ten sprzęt, wynajmę profesjonalnego taternika i pójdę. Ale nie to jest najważniejsze. Najważniejsze jest to, że wrócę cały i zdrowy. Prawdopodobnie.... Może przerażenie zmieni nieco wyraz mej twarzy, a oczy lekko wyjdą mi z orbit. Podobno jednak takie objawy ustępują po szybkiej kuracji napojami wyskokowymi. I super!
Czemu sam więc na to nie wpadłem dawno temu? A no może i wpadłbym, tylko moje ego nie godziło się na bycie największą ciamajdą na szlaku. Pewnie nie chciałem być mijany przez lekko podchmielonego wąsacza, przeskakującego, zwinnie niczym kozica, obok mojego, przywiązanego do ściany lonżą, tchórzliwego ciała. Ale po tym artykule już wiem, że jest nas co najmniej dwóch, a to zawsze raźniej.
Moją uwagę zwróciło coś jeszcze. Ktoś, w wersach tego artykułu rzucił pomysł, że można by przecież na całej długości szlaku rozciągnąć stalowe liny, do których przypinaliby się niedoświadczeni turyści, co zapewniłoby im poziom bezpieczeństwa zbliżony do tego, jaki oferują windy w ich biurach. Na to ktoś inny odparł, że po co? Że lepiej byłoby zdjąć wszelkie istniejące zabezpieczenia i szlak stałby się dostępny tylko dla naprawdę wytrawnych turystów.
I pomimo całego nagromadzonego we mnie lęku przed kilkusetmetrowymi dziurami, szczerzącymi do mnie zęby skał, muszę się z tym zgodzić!
Czy naprawdę musimy umożliwić każdemu gamoniowi zadeptanie i zaśmiecenie wszystkich najpiękniejszych zakątków naszego świata?
Nie, nie musimy. Wiem że zdjęcie zabezpieczeń spowoduje, że kilku Panów Referentów i kilka Pań Księgowych przeniesie się na lepszy świat po trwającym kilka sekund bezwładnym locie. Ale ostatecznie, to ich problem i ich odpowiedzialność za własne czyny. Ci, którym naprawdę zależy, żeby to dosłownie "przeżyć" kupią sprzęt i skorzystają z pomocy specjalistów. A jak będzie pięknie, gdy nie spotkamy tam tysięcy krzykaczy....
Przeżyłem biały szkwał na Mazurach. Przeżyłem go dosyć miło. Na pierwszym, niezbyt mocnym, podmuchu dopłynąłem do pomostu i całą resztę zajścia przeżywałem pijąc herbatkę. Mój kolega zrobił podobnie w innym miejscu i czasie. Pewnie dlatego, że mamy doświadczenie i (co myślę ważniejsze!) odrobinę rozumu.
Jaki z tego wniosek? Że czasami trzeba zrozumieć, że przyroda jest silna i nie zawsze nam przychylna.
Po co więc mamy umożliwiać milionom całkowicie nieprzygotowanych ignorantów przeżycie przygody zarezerwowanej tylko dla nielicznych? I to za pieniądze z moich podatków! Niech każdy sobie zafunduje to samodzielnie, poprzez nabywanie wiedzy i sprzętu.
A moje pieniądze proszę przeznaczyć wówczas na dokarmianie tych nielicznych już świstaków. I na podwyżki dla chłopaków z TOPR-u. I z SAR-u.

Historia zmyślona ale nie nieprawdopodobna.

I oto stoję w kolejce. Na drugim miejscu. Niczym węglarka podpięta do parowozu, do której to z kolei przytroczono resztę wagonów przez ludzi tu symbolizowanych. I choć pani tuż przede mną nie jest zgoła „kolejowej” postury, to jej jednak przypadło bycie lokomotywą na tejże stacji, której zawiadowca rolę kasjera pełni. Pani już ma zapłacić za zakupione towary, gdy dostrzegłszy nagle uroczy kuferek do pytania o cenę przystępuje.

-         Trzydzieści pięć złotych – odpowiada uprzejmy subiekt.

-         Dam trzydzieści – odpiera młoda dama nie bacząc na fakt iż w sklepie znajdujemy się, nie zaś na targowicy miejskiej.

Odpór ten spotyka się ze zdziwieniem młodego sprzedawcy, które w moich oczach słusznym się wydaje, gdyż we mnie również, jak mniemam, krew w sytuacji podobnej by zawrzała.

-         Pani wybaczy..., – zaczyna młodzian z sytuacjami typu powyższego najwyraźniej nieobyty – ale ja nie mogę.... Ja tu tylko...

Widzę i ja i współkolejkowicze moi, iż sytuacja subiekta świeżo upieczonego przerasta.

Ten jednak głęboki oddech wziąwszy mówi już głosem śmielszym nieco, który na wypowiedzi końcu brzmi z całą stanowczością, jakiej sytuacja wyżej opisana wymagać zaczęła.

-         Przykro mi! Nie mogę się targować. Nie jestem szefem.

„Brawo chłopie!” – myślę. Nadzieja się we mnie rodzi, że dama młoda zapłaci kwotę żądaną, lub zwolni miejsce przy kasie natychmiast, nawet kuferka wymarzonego nie zdobywając.

Płonne jednak nadzieje me, gdyż ta (odpowiedź młodziana pozostawiając jakoby nie zauważoną) rzecze w te oto słowa:

-         Dam trzydzieści dwa złote!

Cisza ogólna i nieme oburzenie kolejkowiczów jest jedyną odpowiedzią. A ponieważ cisza przekracza ów magiczny czas, po którym zwykle wydaje się kłopotliwa, przekupa nasza brnie dalej:

-         Trzydzieści trzy złote i kuferek mój!

Tu ja, dżentelmeńskim chcąc błysnąć gestem i ruch w obszarze rozliczeń gotówkowych przyspieszyć (co tak naprawdę głównym powodem wystąpienia mego było), odzywam się:

-         Szanowna Pani, jeżeli brakuje Pani tych dwóch złotych, to ja chętnie dołożę, aby mogła Pani natychmiast nabytkiem nowym się cieszyć...

O niefrasobliwości!

-         Ależ co Pan! Stać mnie na ten kuferek! Za kogo mnie pan bierze imaginując sobie, że skorzystam z pieniędzy mężczyzny wszak całkiem mi obcego!

-         Przepraszam – odpowiadam – lecz proszę wziąć pod uwagę, że obrażenie pani, czy zdenerwowanie, celem moim w żadnym razie nie było. Ja chciałem jedynie...

-         Nie wiem co pan chciał, ale...

Tu głos zawiesza lustrując mnie dokładnie i (jak czuję) wrogo.

-         Pan, to by się wziął za siebie! Ogolił by się pan przynajmniej!

Tu nadmienić muszę, że jestem posiadaczem zarostu na twarzy, przybierającego wszelako postać zadbanej „hiszpanki”. Takowoż dziadem zarośniętym w zupełności nie będąc przytyku zupełnie nie rozumiem. Jednak sprawy nie chcąc jątrzyć, wycofuję się rakiem wyglądu swego nie broniąc.

-         Tak, ma pani rację... Może rzeczywiście powinienem... Przepraszam, że wtrąciłem się....

-         Teraz to przepraszam – głos jej już w nuty piskliwe uderza – a awanturę zacząć, to pierwszy!

Tak oto sprawa zapłaty za zakupione przeze mnie towary naprzód się nie posuwa, co więcej ocierać o aferę jakowąś to wszystko się zaczyna.

-         Przepraszam – mówię ponownie, do jakiejś większej winy wszelako się nie poczuwając, i kulę się w sobie w płonnej nadziei niewidzialnym się stania.

-         Proszę ten kuferek – mówi dama, a w serce nas wszystkich współstaczy radość wstępuje, niczym uśmiech na twarzy wędrowca pustynnego, co po tygodniach niedoli oazę odwiedzi.

„Oby tylko fatamorganą oaza owa stać się nie miała” – myślę już tylko, od zabierania głosu stroniąc.

Dama płaci i wychodzi obrzucając mnie jedynie spojrzeniem pogardliwym, co i tak poczytuję za zaszczyt, gdyż na innych uwięzionych we wspomnianym ogonku nawet nie spogląda. Słowa pożegnania z jej ust nie padają.

Dokonuję więc swych sprawunków. Płacę bez targowania. Wychodzę. Świeci słońce oddycham głęboko. Słyszę:

-         Kaziu, to ten facet, co mnie obraził w sklepie – opisana wyżej dama mówi do dżentelmena jej towarzyszącego.

Spoglądam w ich stronę. Kaziu jest człekiem postury słusznej co najmniej. Z twarzy nie patrzy mu dobrze więc w te pędy usta zaczynam otwierać, by rzeczowo i uprzejmie zdać mu relację szczerą z zajścia niedawno co zaistniałego.

Nim jednak usta otworzyć mogę, szanowny Pan Kazimierz umieszcza swą ogromną jak chleb i twardą jak żeliwo kaloryferowe pięść dokładnie (co do części milimetra tysięcznych) między oczami mymi.

I leżę tak oto niewysłowioną twardość bruku pod plecami czując. Podziwiam gwiazd miliony, które tak nagle z bożej, a raczej z kazimierzowej łaski w środku dnia objawić mi się zechciały.

Radosław Małecki

Zapraszam także do czytania moich felietonów na: http://www.motozagadka.blogspot.com/

Dwie plagi

Według „Słownika wyrazów obcych” plaga to: „<łac. Dosł. Uderzenie> 1. klęska, nieszczęście, dopust, kara; 2. plagi (lm), daw. Cięgi, razy, chłosta.”

Krótko mówiąc jest to coś nieprzyjemnego. W języku potocznym (wydaje mi się) plaga jest rozumiana jako choroba obejmująca duży obszar i niosąca śmierć milionom ofiar.

Wydawać by się mogło, że zdrowy rozsądek i zaszczepiona w naszych mózgach przez ewolucję chęć przetrwania powinny sprawiać, że trzymamy się od takich rzeczy z dala. A jednak nie. Nie dość, że nie trzymamy się od tego w bezpiecznej odległości, to jeszcze sprowadzamy je sobie sami na głowę. Co więcej, budujemy im pomniki i jakby tego było mało, poczytujemy je jako zalety, jako standardy moralne i na domiar złego wpajamy je następnym pokoleniom. O czym mówię? Mówię o dwóch największych według mnie plagach w dziejach ludzkości. O plagach, w porównaniu z którymi wszelkie ptasie grypy, hiszpanki, czarne ospy i cholery nie są nawet trądzikiem wieku dorastania. No, chyba że nic nie wiem otym, że trądzik zmasakrował jakąś większą ludzką populację.

Te dwie plagi to: wiara i patriotyzm. To dwie największe choroby umysłowe wszechczasów i dwóch największych zabójców. W imię wiary rozpętywano wojny, palono na stosach, kamienowano niewierne żony itd., itd...... Co gorsza wiele z tych rzeczy robi się nadal. W imię najwyższego oczywiście. Patriotyzm też zresztą wielkiego pożytku światu nie przyniósł. No chyba że za pożytek uznamy wojny, prześladowania i obozy koncentracyjne.

Te dwie choroby opierają się na debilnych przeświadczeniach, które w uproszczeniu wyglądają tak: wiara twierdzi, że istnieje jakieś „życie po życiu”, a w związku z tym nasze obecne życie (według mnie jedyne, które mamy) jest niewiele warte, a prawdziwa impreza zaczyna się później. Co więcej skrzywdzenie niewiernego daje nam bilet na tą bożą bibkę. Jakby tego było mało, możemy też na nią wpuścić (wprawdzie kuchennymi drzwiami, ale zawsze) niewiernego, pod warunkiem jednak, że jego śmierć będzie odpowiednio okrutna – możemy na przykład spalić go na stosie. Gdybyśmy jednak potorturowali go wpierw trochę, to chyba byłoby jeszcze lepiej. Co do patriotyzmu, to ten znowu zakłada, że trawa wewnątrz granic naszego kraju jest nieco bardziej zielona, ludzie lepsi i bardziej „wyewoluowani”. Jednak jeśli postawimy nasze brudne buciory na ziemi sąsiadów (bo potrzeba przecież większej przestrzeni życiowej), to tam trawa również zazieleni się bardziej.

Najlepiej wygląda jednak połączenie tych dwóch intelektualnych katastrof. Tragedia na wielką skalę będzie wówczas murowana.

            Oczywiście można powiedzieć, że nie każdy mordować za wiarę i nie każdy chce podbić jakiś inny kraj. Przecież istnieją umiarkowani wierzący i umiarkowani patrioci. Doprawdy? Może i tak jest jest. Jednak główny problem z tymi dwoma postawami polega na tym, że ich przedstawiciele twierdzą, że nie muszą nic udowadniać, to im trzeba czegoś dowodzić. Słuszność ich poglądów opiera się na przyjętych z góry założeniach. Bóg jest i kropka! Jestem patriotą, bo to ziemia moich ojców. I co z tego? Ziemią Twoich pra, pra, pra dziadków jest afryka, bo wszyscy stamtąd pochodzimy. Broń więc może Etiopii.

            Patriotyzm jednak ma pewną cechę, której nie ma wiara. Ziemię, którą tak bardzo się kocha można chociaż wziąć do ręki, można dotknąć zabytków, pojechać w góry (gdzieś indziej też oczywiście są góry, jednak te „nasze” z jakiegoś powodu są rzekomo najpiękniejsze). Wiara nie oferuje nawet tego. Czyli fanatycy zabijają za coś, czego prawdopodobnie nie ma, bo nie ma żadnego racjonalnego powodu by to „coś” musiało istnieć.

Gdy słyszę o religii i o patriotyzmie nasuwa mi się tekst Kazika: „żadna idea nie jest warta życia” – ani jednego życia – to już dodaję od siebie.

Radosław Małecki

Zapraszam także do czytania moich felietonów na: http://www.motozagadka.blogspot.com/

Drogi Panie HR-owcu!

W odpowiedzi na ogłoszenia, które mnie zainteresowały przesyłam Panu (Pani) swoją aplikację.

            Do tej pory nie pisałem w tym tonie. Teraz napiszę jednak o sobie całą prawdę, a może również wspomnę o kilku rzeczach, o które zawsze chciałem być zapytany w czasie rozmowy kwalifikacyjnej, ale (jak to bywa) jakoś się nie ułożyło.

            Inspiracją do napisania tego listu było kilka spotkań, które zdarzyły mi się w okresie świąteczno-noworocznym. Otóż spotkałem kilka osób zajmujących dosyć wysokie stanowiska w dużych firmach i .... No właśnie! I jestem poruszony tym, że wystarczy być niedecyzyjną miernotą, by przy odrobinie szczęścia (i czasem znajomości) zajść naprawdę daleko. Jestem poruszony, bo przecież ci ludzie wykonują dla swoich firm jakąś pracę, więc chyba muszą wykonywać ją miernie.

            Tu muszę zaznaczyć, że nie piszę do Pana aby się pożalić i proszę w żadnym wypadku tego listu tak nie traktować. W sumie jest mi całkiem nieźle na tym świecie, ale nie tak ciekawie, jak mogło by być, gdybym to ja został zauważony. Będę szczery. Pan mnie zauważał. I to nie raz. Jednak (miewam takie wrażenie), że to były zbyt ciekawe i może zbyt intratne stanowiska, by ktoś z Pana zwierzchników nie chciał widzieć na nich kogoś sobie bliższego. Jedna Pani Prezes (właściwie zastępca zastępcy Prezesa, czy jakoś tak) nawet powiedziała mi to wprost. Trudno. Nie piszę do niej, tylko do Pana, więc wracam do sedna sprawy, czyli przedstawienia swej kandydatury.

            Mam 34 lata, wykształcenie wyższe i prawie zawsze prowadziłem własną firmę. Piszę prawie, bo przez jakiś czas zajmowałem dosyć wysokie stanowisko w niezbyt wielkiej spółce (nie swojej). Ukończyłem wprawdzie prawo, ale zawsze okazało się, że bardziej interesuje mnie ekonomia, marketing i reklama.

Pojawia się więc pytanie, czemu nie startowałem do żadnej korporacji zaraz po studiach. Odpowiem pierwszy raz szczerze: bo się pomyliłem. To była połowa lat 90-tych i uważałem wówczas, że lepiej mi będzie „u siebie”. Zresztą, co by nie mówić, wówczas nawet w małej własnej firemce zarabiałem lepiej niż większość moich znajomych w firmach o zasięgu europejskim, lub światowym. Tak więc wyciągnąłem złe wnioski i podjąłem błędną decyzję. Trudno. Żałuję.

Drugie pytanie dotyczy tego, czemu nie chcę już prowadzić własnej firmy? Odpowiedź jest prosta. Nie widzę możliwości rozwoju. OK., w jakimś stopniu można coś popychać do przodu, ale nie jest to powiązane z moim osobistym rozwojem. Nie w takim stopniu, jaki może mi zapewnić Pańska firma. Tak, tak... Nie chodzi tu głównie o pieniądze lecz o tenże rozwój i poczucie uczestniczenia w czymś dużym. Może nawet w czymś o zasięgu globalnym? Chodzi o możliwość sięgnięcia wysoko. Taką prawdziwą możliwość. Ale nie chcę tego za darmo. Chcę na to zapracować.

Rozmawiałem sobie ze wspomnianymi wyżej ludźmi i zrozumiałem, jakie oni widzą zagrożenia związane z zatrudnieniem takiego kogoś jak ja.

Zagrożenie pierwsze: nie będę umiał pracować w zespole, bo zawsze byłem swoim własnym szefem.

Odpowiadam. Zatrudniałem ludzi, więc niejako również pracowałem w zespole. Poza tym gram w koszykówkę, a to gra zespołowa. Nikt nie chce grać z kimś, kto nie potrafi być członkiem drużyny. Poza tym żegluję. Także po morzu. Proszę mi uwierzyć, tam trzeba umieć być członkiem zespołu.

Zagrożenie drugie: czy ktoś taki potrafi brać odpowiedzialność za podejmowane decyzje? I co z organizacją pracy? A praca pod presją czasu?

O rany! Prowadząc własną firmę nauczyłem się tego lepiej niż niejeden manager. Tu decyzje podejmuje się wciąż i dotyczą one nie tylko jakiegoś wąskiego zakresu, a wszelkich aspektów prowadzonej działalności. Często są to naprawdę ważne decyzje. Mogące zaważyć na istnieniu firmy. Trzeba przecież zdobywać klientów (sami do mnie nie przyjdą, bo nie zajmuję się detalem, nie prowadzę np. sklepu), trzeba dbać o zakupy, pilnować płatności, prowadzić windykację itp.  Często wszystko na raz. Tak więc radzę sobie z odpowiedzialnością i organizacją pracy, a pod presją czasu pracuję chyba od zawsze.

            Na zakończenie jeszcze kilka ciepłych słów o sobie. Jestem jednostką inteligentną, niezwykle oczytaną i zarówno ciekawą świata, jak i ten świat (w jakimś stopniu) rozumiejącą.  Interesuję się rynkami kapitałowymi i inwestuję własne pieniądze( to tak jeszcze a’propos podejmowania ryzyka i brania za nie odpowiedzialności). Jestem świetny w długotrwałym utrzymywaniu dobrych kontaktów z klientami. Jestem decyzyjny i odpowiedzialny. Jestem kreatywny, i tej kreatywności mam w nadmiarze, dlatego biorę udział w różnych konkursach i często wygrywam. Gdyby zechciał mnie Pan poznać, to przekonałby się Pan, że jestem osobą (tu zwykle użyłbym słowa „nietuzinkową”) znacznie ciekawszą od tych smutasów, z którymi się Pan użera. I jeszcze jedno. Nie jestem kimś, kto szuka nowej pracy tylko dla większych pieniędzy. Ja jestem jednym z tych, którzy naprawdę zrozumieli co chcieliby robić. Może trochę późno, ale „lepiej późno niż wcale”.

            Gdzie widzę miejsce dla siebie w Pana firmie? Zapewne w dziale sprzedaży, lub zakupów. Może również marketing. Chyba, że może Pan widzi mnie w innym dziale? Chętnie spróbuję.

            Życzę Panu wszystkiego najlepszego w nowym roku i naprawdę się cieszę, że tym razem przeczyta pan mój szczery list, a nie napuszone farmazony będące przeróbką Listów Motywacyjnych znalezionych w internecie.

            I oczywiście (aby formalnościom stało się zadość) wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych.

PS. Nie pisałem o obsłudze komputera, ani prawie jazdy, bo uznałem, że oczywistymi są moje kompetencje w tym zakresie.

Radosław Małecki

Zapraszam także do czytania moich felietonów na: http://www.motozagadka.blogspot.com/

Co z tym światem?

Pytanie samo w sobie jest wielkie i można je zadawać do woli w każdym aspekcie funkcjonowania naszej małej planetki. Mnie jednak interesuje tu tylko jeden składnik funkcjonowania rzeczywistości, w której żyjemy. Chodzi mi mianowicie o ekonomię.

A dokładnie o to, jaka będzie ta szeroko rozumiana ekonomia w świecie „pokryzysowym”. Czy rzeczywiście świat zmieni się tak bardzo? Czy jeżeli nawet, to na długo?

Wszyscy nagle twierdzą zgodnie, że potrzebne są nowe rozwiązania. Ale czy to nie jest tylko gadanie? Czy to nie jest przypadkiem tak, jak z samochodami napędzanymi elektrycznością? Gdy ropa kosztowała niemal 150 dolarów (a miała kosztować nawet 200-250), to oburzano się, że producenci aut nie mają ciekawych propozycji o napędzie elektrycznym. Zaczęli więc pokazywać na różnych targach sklecone na prędce modele koncepcyjne. Ale (spójrzmy prawdzie w oczy) kto wyda na to teraz miliony dolarów, gdy baryłka kosztuje trochę ponad 40 dolarów? A jaki jest sens takich samochodów w kraju takim jak Polska, gdzie niemal cały prąd pochodzi ze spalania węgla?

A hybrydy? Ja uważam, że to ślepa uliczka. Pomyślcie tylko o utylizacji tych zaawansowanych technologii. Mniejsze nieco spalanie nie rekompensuje ich ceny i szkodliwości. Hybryda to nie ECO, to LIFESTYLE, czy to się komuś podoba, czy nie. Tu potrzebny jest rozwój w ramach już istniejących technologii. Mam na myśli zwykły silnik spalinowy, który w dużym samochodzie będzie palił 5 zamiast 18 litrów. Jest to podobno osiągalne i nic więcej w tej materii nie trzeba tworzyć.

No więc co z tą ekonomią? Ja myślę, że nic wielkiego się nie stanie. Na pewno nic, co mogłoby na długo zmienić oblicze świata. A to dla tego, że jest w tym wszystkim czynnik ludzki. Czy ludzie, którzy zasiadali w Lechmanie, we wszelkiego rodzaju funduszach i innych instytucjach związanych z kapitałem powiedzą sobie: OK, zarobiliśmy już dość, chodźmy na emeryturę. Nie! Nie powiedzą tak. Ci ludzie znają się na swojej robocie i czekają tylko na dogodną okazję, by wrócić na rynek. Ci którzy byli najlepszymi specjalistami od akcji nie staną się jutro specjalistami od pielenia ogródków.

Obecna sytuacja sprawiła, że państwa przejmując pakiety akcji uzyskały wpływ na instytucje finansowe. To jest ciekawe, a raczej będzie ciekawe. Co się będzie działo, gdy świat „odbije”? Albo państwo będzie chciało mieć faktyczny wpływ na zarządzanie daną instytucją, albo akcje odsprzeda. Jeżeli zrobi to drugie (a na to stawiam), to świat się faktycznie nie zmieni. Banki będą robić kasę, państwa zarobią na akcjach i wszyscy będą zadowoleni.

A może jednak zwycięży pokusa zarządzania bogatą firmą i czerpania zysków z dywidendy? Za przykład niech posłużą spółki naszego rodzimego Skarbu Państwa. o doborze na wysokie stanowiska nie decydują kwalifikacje menadżerskie, a nominacje partyjne, kontrola wysokości dochodów powoduję odpływ ludzi najzdolniejszych do sektora niepaństwowego. Tak więc na dłuższą metę nie może to się udać w żadnej dużej gospodarce.

Istnieje wprawdzie coś o nazwie Grameen Bank prof. Yunusa, noblisty z 2006 roku. Dla niewtajemniczonych powiem tylko, że jest to bank w Bangladeszu, który udziela pożyczek biedniejszej części społeczeństwa, na korzystnych zasadach, kontrolując wydawanie środków. Zysk tego banku nie jest wielki, nie ma więc niebotycznych premii dla zarządu. Wydaje się jednak, że instytucja ta będzie musiała pozostać odosobnionym przykładem. Bo wyobraźcie sobie, że nagle świetnie zarabiający pracownicy wielkich instytucji finansowych idą pracować niemal społecznie. Nie możecie sobie tego wyobrazić? Ja też nie! Ponadto wydaje mi się, że Grameen Bank nie jest tak naprawdę bankiem, a pomysłem na inny sposób redystrybucji pieniądza w społeczeństwie. Pomysłem niewątpliwie sprawiedliwym, ale skazanym na niepowodzenie.

Tak się składa, że nigdy pomysły sprawiedliwe się nie sprawdziły. Weźmy socjalizm, faszyzm, komunizm i do tego kapitalizm. Bez względu na to, jaki system weźmiemy pod lupę istnieją w nim ludzie mający nieporównywalnie lepiej, niż reszta społeczeństwa. Bo w kapitalizmie jest to prezes korporacji, a w socjalizmie dyrektor zrzeszenia. Chodzi po prostu o to, że w każdym systemie są jednostki bardziej wybitne od reszty społeczeństwa. Niektórzy są wybitni naprawdę, inni bywają miernotą, ale mają wielki upór i siłę przebicia. Tacy ludzie osiągną szczyty bez względu na to jak nazwiemy ustrój. To się sprawdzało zawsze i sprawdzać się będzie, bo taka jest ludzka natura. Jesteśmy drapieżnikami.

Ale wracając na chwilę jeszcze do prof. Yunusa.... Myślę, że warto zwrócić uwagę na pewną rzecz. Mianowicie na redystrybucję dóbr. Jeżeli nie przemawia do kogoś sprawiedliwość społeczna, to niech spojrzy na to przez pryzmat biznesu. Więcej ludzi mogących pozwolić sobie na godne życie, to więcej sprzedanych telewizorów, komputerów, samochodów itp. I tu jest chyba pole do popisu dla państw. Po sprzedaży pakietów kontrolnych spółek (za kilka lat i z zyskiem), można pomyśleć o jakiejś w miarę sprawiedliwej redystrybucji tych zysków. Yunus chętnie Wam (państwom) pomoże.

Ale tak się zapewne nie stanie. Bo świat nie zmieni się mocno... W końcu jesteśmy drapieżnikami...

Zapraszam także do czytania moich felietonów na: http://www.motozagadka.blogspot.com/

Chcesz mieć dobre CV? Zostań wolontariuszem!

Niewątpliwie należy pomagać sobie wzajemnie. Na przykład przepuszczenie kogoś, kto wyjeżdża z ulicy podporządkowanej może rozładować korek. Można też zapłacić na operację serca jakiegoś dziecka. Wielu z nas (nawet ja) robi takie rzeczy.

Istnieje też forma pomocy z jakiegoś powodu gloryfikowana szczególnie. To wolontariat. Wielu się nad nim rozpływało, więc ja pozwolę sobie spojrzeć na to z innej strony.

Kto zostaje wolontariuszem?

Pierwsza grupa, to ci, którzy rzeczywiście chcą komuś pomóc i mają do tego przynajmniej jakieś minimalne kwalifikacje. Ci są OK. Weźmy jednak pod uwagę ilu takich ludzi spotykamy na co dzień? Zaryzykuję, że jest to może 1%. Taki sam odsetek musi zatem być wśród wolontariuszy.

Całą resztę tworzą dwie pozostałe grupy, czyli młodziaki potrzebujący wpisu do CV i tych w sumie też rozumiem, oraz tacy, którzy w ten sposób przepraszają świat za to, że im się powodzi. I ci są debilami. Zamiast cieszyć się swym dobrobytem, marnują swój czas na coś, czego nie lubią. Ci od CV zresztą też, chociaż oni akurat nie są chyba prawdziwymi wolontariuszami, bo liczą na przyszły zysk, którym będzie lepsza posada.

Tak się składa, że korporacje chcą ocieplać swój wizerunek i pokazują wszem i wobec, jakąż to są prospołeczną, czy jakąś tam procokolwiek firmą. Oczywiście jest to pic na wodę, bo jedynym sensem istnienia korporacji jest mnożenie zysków, a nie jakieś tam probzdury. Oczywiście menadżerowie niższego szczebla to łykają, ale na górze nikt nie ma wątpliwości po co to wszystko. Czemu więc wpis w CV mówiący o wolontorialnej przeszłości pomaga? Bo firma wie, że ma przed sobą idiotę, który będzie gotów czasem popracować za darmo. Za pozostały czas jednak nieźle płacą, więc w sumie wszystko gra – obu stronom to odpowiada.

Mam lepszy (i o wiele prostszy) sposób na pomoc biednym regionom. Nie wysyłajmy tam naszych zagubionych, którzy postawią szkołę, która i tak się zawali. Musi tak się stać, gdy budynek budują księgowi, nauczyciele i bankierzy. Budynki powinni stawiać budowlańcy. Najlepiej lokalni. I najlepiej, żeby im zapłacić. Zamiast więc tam jechać, przelejcie lepiej trochę pieniędzy na konto organizacji, która im zapłaci za fachowo postawioną szkołę. Dodatkowym zyskiem jest to, że owa szkoła postoi kilkadziesiąt lat. Ale nie postoi...., bo pojechali tam nieudolni wolontariusze. Jako, że byli najtańszą siłą roboczą, odebrali pracę lokalnym murarzom, którzy z kolei musieli umrzeć z głodu, a zaraz potem z głodu musiały umrzeć ich rodziny.

Tak więc zagłuszcie swój ból istnienia skromnym datkiem, który zdziała więcej niż Wy tam na miejscu.

A ja? Ja nie mam wyrzutów sumienia z tego powodu, że urodziłem się tu, a nie np. w Bangladeszu. To w końcu nie moja wina (ani zasługa). W związku z tym zjem jeszcze jedną kanapeczkę, która pogłębi moją lekką nadwagę. Dobranoc

Zapraszam także do czytania moich felietonów na: http://www.motozagadka.blogspot.com/

Bajka dla mojej żony Kasi

Wśród legend ludowych, podań i bajd przewija się postać Aniołka Kasiuka.

Psotny ten Aniołek znalazłszy się wśród jezior i lasów mazurskich wrócić już nie chciał na niebiańskie polany.

Za to pływać chciał po jeziorach łodziami wszelakimi, śpiewać z żeglarską bracią, a i od trunków też czasem nie stronił.

Przyobleczony w ciało pięknej kobiety, z twarzą herubinka, zasmakował w tej kobiecości i we wszystkich słabostkach z tym związanych.

Posiadł z czasem ogromną ilość kosmetyków wszelakich, malowideł, pudrów i zapachów, a także nizliczoną ilość szat.

Zatracił się w ziemskich radościach i o powrocie do domu zapomniał.

Było coś jeszcze, co sprawiało, że Kasiuk tym bardziej zostać chciał wśród wsi mazurskich.

Otóż Kasiuk poznał niejakiego Radziula, z racji wątpliwej urody zwanego po wsiach Paskudem.

Od spotkania swego szli razem przez życie. Czy lepiej było, czy gorzej oni byli razem.

Czasem Kasiuk siarczystego kuksańca wsadził w bok Radziula, czasem jaki smakołyk mu wyjadł. Potem zaś patrzył swoimi niewinnymi, anielskimi oczętami, jak Radziul miota się w poszukiwaniu smakołyku utraconego, a na twarzy jego błąkał się niewinny uśmiech.

Gdy Radziul budził się smutny i nic go na tym świecie nie bawiło, uśmiech Kasiuka  przywracał mu chęć do życia, a jego słowa siłę do działania.

Lecz czasem to Kasiuk czuł się źle... W kącikach jego oczu pojawiały się łzy, twarz smutniała, a skrzydła anielskie wyglądały tak, jakby więdły.

Smutniał wtedy cały świat. Smutniał Radziul. Czas zatrzymywał się z ciężkim westchnieniem i czekał, aż Aniołek Kasiuk poczuje się lepiej... I taki czas nadchodził. Kasiuk przyoblekał się w radość, a w raz z nim odżywał Radziul Paskudem zwany. Brali się za rękę i szli dalej knując wspólne wyprawy i psoty.

Tylko Radziul wiedział o niebiańskim pochodzeniu Kasiuka. Reszta świata widziała w nim tylko piękną kobietę.

Aż pewnego dnia Pan postanowił upomnieć się o swojego ziemskiego wysłannika. O swojego krnąbrnego Aniołka Kasiuka...

Znalazł go, gdy z Paskudem przemierzali jedną z mazurskich dróg.

Pojawił się przed nimi i rzekł:

-Kasiuku! Same mam z Tobą kłopoty! Zadań swych nie wykonujesz, żyjesz niczym ziemska kobieta, a do tego zakochałaś się w tym śmiertelniku! Nadszedł czas, by do domu wrócić!

Posmutniał Kasiuk... Posmutniał Radziul... Zrozumieli, że czas rozstania nadszedł, a woli Pana przeciwstawić się wszak nie mogli.

Patrzyli na siebie, a w oczach ich pojawiły się łzy. Żadne z nich nic nie mogło powiedzieć...

Ujrzał ten smutek Pan. A że jest Panem łagodnym i dobrotliwym rzekł:

-Kasiuku, widzę, że bardziej w smak Ci życie z tym śmiertelnikiem, ziemskie problemy i ziemskie radości, niźli powrót na zielone łąki Edenu. Jeżeli chcesz możesz zostać na ziemi jako jedna z kobiet. Jednak staniesz się istotą śmiertelną. Czy na pewno wybierasz życie z Paskudem? Czy taka jest twoja decyzja?

Kasiuk wybrał już dawno. Teraz tylko to potwierdził.

-Tak mój Panie powiedziała.

-Zatem dobrze. – rzekł Pan- tak się stanie. Zostaniesz tu jako kobieta, a ja już się o Ciebie nie upomnę.

-A Ty mazurski Paskudzie, nigdy nie zapomnisz pochodzenia Kasiuka. W tym celu zostawię jej anielską twarz. Zawsze, gdy w jej oczy spojrzysz – ujrzysz niebo. Kasiuk stanie się Kasiulem i odtąd pójdziecie przez życie jako Kasiul i Paskud. A ja sam wam błogosławię, bądźcie szczęśliwi!

I tak, jak nagle się pojawił, tak i teraz zniknął.

A Kasiul i Paskud? No cóż... Stało się jak chciał Pan. Żyli długo i szczęśliwie. Mieli małe Paskudki. Pewnie ich potomkowie są wśród Was drodzy czytelnicy.

Pewnie widzicie ich częściej niż myślicie. Widzicie ich zawsze, widząc niebo, w oczach tej jedynej.

Zapraszam także do czytania moich felietonów na: http://www.motozagadka.blogspot.com/